Yine gereksiz bir şey yaptım bugün. Düşündüm.

Ben acaba hayatımın hangi noktasında öğrendim, benim gibi olmayan insanlara saygı duymayı? Ve herkesin benim gibi olduğunu "sanma"yı?

İnsanların kendileri gibi düşünmeyen, davranmayan, yaşamayan insanlara bırak saygı duymayı, acımasızca eleştirdikleri, kendi bildikleri en doğruymuşçasına egoların tavan yaptığı bir ortama şaşırıyorum, garipsiyorum en hafif tabirle. Sonra da hiç bir şey söylenmemiş gibi, yüz yüze bakıyorsunuz ya bir de.. Üstelik bu sefer eleştiri oklarının hedefindeki ben bile değildim. Siz ne zaman böyle egoist oldunuz kuzum?

Böyle insanlara, tavırlara alışmak lazım öyle mi? Kimse kusura bakmasın, ben alışamıyorum..Çemberimin içine giren insanlara bakıyorum, hepsinin belki de en belirgin ortak noktası, saygı "duyabiliyor" olmaları. İyi ki
dedim yine bugün kendi kendime, içimden, sessizce..

Zor olmalı aslında bu şekilde yaşamak, kimseyi beğenmeden, en doğru ben, en iyi ben, ben ben ben... Bu yüzden kalabalıklar içinde aslında çok yalnızsınız ya kuzum, ben demekten başkasına yer bırakmadığınız için.